Buraya bir senedir yazmadığımı fark ettim. Nasıl becerdim lan?
Valerie gitmiş, onu geri getirip blogu baştan yaratacağım.
Biz eskiden güzel ve zevzek insanlardık ama hayat epeyce hırpaladı üçümüzü de. Hırpaladı dememe de bakmayın, bile isteye hırpalandık ve hırpalanıyoruz. Haddinden fazla ciddiyetle doldurduk ruhlarımızı.
Hayallerimiz rengarenkti. Birbirimize güç verir, birbirimizden güç alırdık. Hayalimiz kaldı mı, bilmiyorum. Kalmıştır muhakkak ama renksiz ve soluktur diye düşünüyorum. Hayallerimize çocuksu hevesimizi katık etmeyi unuttuk ne zamandır.
Kıymetli insanlarız aslında.
Gerçekten.
Kibir fışkıran bir cümle oldu sanırım ama umrumda bile değil ne yalan söyleyeyim.
Şu son dört sene içinde hayatımdan geçen yüzlerce insan bana şu ikilinin kattığının kaçta kaçını katabildi ki? Onların anlattığına göre ben de onların hayatında aynı etkiye sahipmişim.
Bence biz gerçekten kıymetliyiz.
Eski zevzekliğimizi özlüyorum. O zevzekliği yakalamak adına hiçbir adım atmamış oluşumuza üzülüyorum. Hüzünlerimizle boğulmayı tercih sebebi yapmanın ne mantığı varmış ki?
Daha da geç olmadan adım atmanın, adımları yarıştırmanın vakti geldi üçümüz için de.
Daha fazla boğulmayalım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder