Neden istediğim gibi yaşamama izin vermiyorsunuz?
Neden herkes eleştirmen olmaya bu denli meraklı?
Neden sadece kendi yaşamınıza bir anlam, veya en azından, bir yön vermeye çabalamıyorsunuz?
Neden doğrulardan bu kadar eminsiniz?
Nasıl mümkün olabiliyor ya, aklım almıyor!
Neden ben de zamanında başkalarının hayatına müdahale ettim?
Koruma içgüdüsüydü belki ama şimdiki aklım olsa "Gitsin ne bok yerse yesin, bu onun hayatı, o şekilde güçlenecek." diyebilirdim.
Neden herkese bu kadar güveniyorum ve aynı zamanda da bu kadar güvensizim?
Neden insanlar sadece karşısındakini suçluyor ve adım atmayı akıl edemiyor?
Neden bu kadar boş beyinlerimiz?
Neden mutlu olmayı beceremiyoruz?
Neden kendimize bile huzur vermeyi beceremiyoruz?
Bencil olmayı bile beceremiyoruz!
Onu bile...
Her şey ne kadar aptalca ya.
Derine inmek istedikçe yüzeyselleşiyorum ve bu gerçekten tüm düşünce sistemimi alt üst ediyor ve hatta duygularımı bile karmakarışık ediyor.
Çok farklı bir şey var aslında. Farklı bir şeyler görmem gerekiyor ama birörnek devam ediyorum yaşamaya.
Nefret ediyorum bundan!
İnsanın mutluyken ölmesi mi, yoksa mutsuzken ölmesi mi daha vahim olan?
İnsan; bomboş, taklitle geçiştirdiği ömrüne mi iç huzuruyla veda eder yoksa farklı yolları takip etmiş bir halde, farklı tecrübeleri tatmış bir vaziyette mi?
Hatta yolunu kendi açtıysa daha bir şahane olmamış mıdır o yaşam?
Höef.
Beynimde daha çok şey var ama boşverelim, bakın bu şarkı çok güzel: http://www.youtube.com/watch?v=vSsg07N-Tjo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder